ROZDZIAŁ 3: Strange Kind Of Woman

Pewnie i tak już wszyscy moi czytelnicy myślą, że nie mam życia, dlatego raczej nie będzie problemem, jeżeli kolejny rozdział opublikuję już dzisiaj :)

Noc w Whiskey A Go Go zmusiła mnie do wielu przemyśleń. Zwłaszcza tych na temat Davida. Przetańczyliśmy całą noc. Oczywiście z przerwami na obalenie kolejnych flaszek mojej ukochanej szkockiej. Kiedy byłam umierająca, on dopiero się rozkręcał. Ten to ma łeb. Po alkoholu atmosfera się rozluźniła, a rozmowa zdawała się trwać bez końca. Oczywiście nikomu to nie przeszkadzało. Mówiliśmy o tym, co się zmieniło w naszym życiu od ostatniego spotkania. Oczywiście, ani słowem nie wspomniałam o Jimmy’m, nie miałam serca do tego wracać.

Nie wiem, kiedy będę miała kolejną okazję spotkać się z chłopakami. Rozmawiałam z Johnem, ale nie chciał udzielić mi żadnych informacji. Powiedział tylko, żebym wróciła do swojej roboty, bo Chester zajmie się nimi w dalszej części projektu. Nie miałam zamiaru się sprzeczać. Na początku nawet było mi to na rękę. Mniej więcej do wczoraj wieczorem, bo wtedy zaczęłam intensywnie myśleć o Coverdale’u i… ja chyba za nim tęsknię. Wiem, to głupie i infantylne. Powinnam się ogarnąć.

W powrocie do rzeczywistości miała mi pomóc relaksująca kąpiel. Napuściłam wody do wanny, dodałam soli i mnóstwo płynów, z których powstała puszysta piana. Związałam włosy i zanurzyłam się w krainie wiecznego relaksu i ukojenia. Zamknęłam oczy, rozpoczynając oczyszczanie umysłu. Czułam się znakomicie. Nie myślałam o niczym, nic mnie nie obchodziło. Było mi błogo, dopóki nie zadzwonił telefon.

Na początku starałam się go ignorować, jednak przy trzecim podejściu już się poddałam. Owinięta ręcznikiem pobiegłam do przedpokoju, gdzie znajdował się czerwony telefon.

- Tak, słucham? – Zapytałam z wyraźną irytacją w głosie.

- Witaj, Alice. Tu John. – Na dźwięk tego imienia, ugięły się pode mną kolana. Byłam pewna, że coś się stało.

- Nie dzwonisz, żeby przekazać mi radosną wiadomość o podwyżce, prawda?

- Nie jest ona wykluczona, pod warunkiem, że w ciągu godziny stawisz się na lotnisku w centrum. – Odpowiedział mój przełożony.

- To jakiś żart?! – Krzyknęłam do słuchawki.

- Nie ma czasu na wyjaśnienia, pośpiesz się, bo za trzy godziny lecisz do Londynu. – Rozłączył się.

Miałam ochotę zacząć krzyczeć. Nienawidziłam tych jego spontanicznych rozwiązań mojego przełożonego, z którymi tak często się spotykałam. Szybko wypuściłam wodę z wanny i zaczęłam robić makijaż. Czerwona szminka i wytuszowane rzęsy musiały wystarczyć. Włosy związałam ponownie w koka, aby mi nie przeszkadzały, kilka następnych godzin zapowiadało się wyjątkowo ekstremalnie.

Nie miałam pojęcia na jak długo lecę, więc zaczęłam pakować do średnich rozmiarów walizki, wszystkie rzeczy, jakie znalazłam w szafie. Z racji, że nie były poukładanie, nie zmieściło ich się tam zbyt wiele. Miałam jeszcze 15 minut do wyjścia. Całe szczęście, że mieszkałam stosunkowo blisko lotniska. Założyłam wysłużoną koszulkę Rainbow i legginsy, po czym wybiegłam z mieszkania, o ile można mówić o bieganiu z ogromną walizką u boku. Przy wieżowcu czekała na mnie taksówka.

- Na lotnisko, proszę. – Powiedziałam zdyszana. Taksówkarz uśmiechnął się przyjaźnie i ruszyliśmy.

Na miejscu byłam niecałe dwie godziny przed odlotem. Całe szczęście, że John pomyślał i kazał stać rudej Margaret przy głównym wejściu, aby sprawnie mną pokierowała.

Przy odprawie spotkałam Johna, Stellę – asystentkę mojego przełożonego i kilka innych osób z wytwórni. John zawzięcie rozmawiał z kimś przez telefon, więc stałam z boku i cierpliwie czekałam aż skończy. Potem gdzieś poszedł, co wzbudziło we mnie lekki niepokój. Ponownie widziałam go dopiero na pokładzie samolotu.

John zajął miejsce obok mnie. Stewardesy krążyły w tę i z powrotem. Kiedy wszystko się uspokoiło, zwrócił się do mnie jeszcze milej niż zazwyczaj.

- Chester nawalił. – Zaczął ostrożnie. – Deep Purple nieźle daje mu w tyłek. Podobno ujarzmienie ich jest trudniejsze niż się zdawało. Raport, który otrzymałem był bardzo chaotyczny i nieścisły, dlatego zadecydowałem, że muszę wziąć Cię ze sobą. Masz dobry kontakt z chłopakami, na pewno mu pomożesz.

- Nie wierzę. – Jęknęłam. – Znowu każesz mi pracować z Deep Purple? – Zapytałam ze zrezygnowaniem.

- To źle? – Zdziwił się Johnny. – Świetnie sobie z nimi radzisz. Łowienie talentów jest dobre dla żółtodziobów, Ciebie od teraz powinny interesować tylko gwiazdy wielkiego kalibru.

- Czy Ty właśnie dałeś mi awans? – Zapytałam z rozbawieniem. Mój pracodawca tylko przewrócił oczami z uśmiechem i wrócił do czytania książki.

Na całe szczęście, miałam miejsce przy oknie. Rozmyślałam o mojej nowej roli, delektując się niebiańską fakturą obłoków, pośród których szybowaliśmy od dobrych kilku godzin.

Miesiąc w Londynie brzmiał fantastycznie, jednak miałam pewne obawy. Większość z nich była związana z Davidem i faktem, że podczas trasy promocyjnej będziemy na siebie skazani przez sporą ilość czasu. Nie miałam zamiaru jednak roztrząsać tego sama ze sobą. – Będzie, co będzie. – Pomyślałam i wyciągnęłam z torebki słuchawki, po czym odpłynęłam, wsłuchując się w magiczne utwory Beatlesów.

Przed wieczorem wylądowaliśmy na miejscu. John zapewnił mnie, że dzisiaj będę mogła spokojnie odespać dzień spędzony w samolocie, bo pracę zaczynam dopiero od jutra.

Czekające na nas taksówki, odwiozły wszystkich do hotelu. Dostałam samodzielny pokój na trzecim piętrze z widokiem na przepiękne ogrody. Nie miałam jednak siły ich podziwiać. Runęłam na łóżko i zapadłam w głęboki, dziecięcy sen…

…Nie trwał on jednak zbyt długo, ponieważ obudziły mnie głośne rozmowy Johna z chłopakami z Deep Purple. Dave ostro się o coś awanturował. Przetarłam oczy i podniosłam się z łóżka. Dźwięki stawały się coraz bardziej wyraźne. Kiedy otwarłam drzwi do swojego apartamentu, chłopcy stali dokładnie naprzeciwko niego. Z wyjątkiem Ritchiego, który bezmyślnie opierał się o nie.

- Och, wybacz Ritchie. – Powiedziałam zaspana. Uważnie przyjrzałam się całej piątce i Johnowi. Uznałam, że w dobrym guście będzie teraz się przywitać. – Miło Was widzieć, chłopcy.

- Ally?! – Zapytał ze zdziwieniem Ian.

- We własnej osobie. – Odpowiedziałam z uśmiechem. – Miałam w planach spotkać się z Wami dopiero jutro, ale jesteście tak głośni, że nie da się spać. – Zaśmiałam się widząc konsternację na twarzach chłopców z zespołu. – John, o czym tak zawzięcie dyskutujecie?

- Nastąpił mały zgrzyt odnośnie podpisanej wcześniej umowy. – Zaczął niepewnie mój przełożony.

- Nie ma żadnych zgrzytów. – Odparłam pewna siebie. – Umowa to umowa. Mam w pokoju dokładny plan projektu i oryginał umowy, ale bądźcie tak mili i pozwólcie mi przedstawić Wam go dopiero jutro.

Byłam szczerze zaskoczona brakiem sprzeciwów ze strony moich podopiecznych. Rozmowa ucichła w momencie, gdy usłyszeliśmy czyjeś kroki.

- Myślałem, że już nigdy się nie uspokoicie. – Żalił się Chester. – Witaj, piękna Alice. Jak dobrze Cię widzieć. Teraz już na pewno wszystko pójdzie zgodnie z planem. Dzięki Johnie, że przywiozłeś ze sobą tak rzetelną pomoc.

Potem już John rozmawiał tylko ze Chesterem. Chłopcy z Deep Purple i ja tylko uważnie się temu przysłuchiwaliśmy. David cały czas się na mnie patrzył, jednak nie było to bezczelne gapienie się, tylko coś w rodzaju… podziwu (?) Poczułam się wtedy piękna i godna jego uwagi, ale starałam się o tym nie myśleć. Przyjechałam tu w sprawach służbowych. Muszę, więc wykazać się pełnym profesjonalizmem. W końcu wymaga tego ode mnie każdy… oprócz Coverdale’a.

Po tej krótkiej wymianie zdań skierowaliśmy się wszyscy do hotelowej restauracji. Tam mieliśmy zjeść coś przyzwoitego i omówić zakres obowiązków, który zasadniczo uległ zmianie ze względu na mój przyjazd. Pomimo tego, że byłam w pracy, umysłem znajdowałam się zupełnie gdzie indziej… najprawdopodobniej w Coverdalelandzie…

--------------------------------------------

Kolejny rozdział już za nami. Chyba sama jeszcze nie wiem, do czego w tym opowiadaniu zmierzam, ale jak na razie jestem całkiem zadowolona. Zdaję sobie sprawę, że nie wszystko jest tu jak w prawdziwej książce, ale to chyba też nie o to chodzi. Mam nadzieję, że nie jesteście zawiedzeni dalszym ciągiem historii. Pozdrawiam :)