ROZDZIAŁ 5: Still Loving You

 Na początku chciałam przeprosić za wszystkie zaległości, jakie mam w czytaniu Waszych blogów. Szczególnie Ciebie Rocky. Obiecuję, że wszystko nadrobię. Zrobię też porządek w „polecanych” i uzupełnię bohaterów. Miłego rozdziału :)

Nie mogę uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Od tamtej nocy, David nie odstępuje mnie na krok. Jest zawiedziony, bo Led Zeppelin przyjechało tu podpisać tylko kilka ważnych dokumentów na mocy, których zespół będzie mógł sam zrealizować zakontraktowaną akcję promocyjną, przez co nie będzie musiał użerać się z innymi zespołami. Ja odetchnęłam z ulgą. Chociaż niezupełnie. Bardzo przejmowałam się jubileuszowym koncertem. Chciałam, żeby Deep Purple wypadło jak najlepiej. Szkoda, że Chester był bardziej zajęty szukaniem odpowiednich spinek do mankietów. No cóż…

Weszłam do łazienki, aby przygotować się na wielki dzień. Chociaż to nie ja byłam gwiazdą, chciałam godnie reprezentować team „Purpli”. Zrobiłam sobie fantastyczne kreski, a twarz posypałam kilogramami pudru. Krwistoczerwone usta wyglądały wręcz demonicznie. Byłam z nich dumna. Na koniec natapirowałam włosy i spryskałam lakierem dla trwalszego efektu. Popatrzyłam na siebie z uznaniem, po czym skierowałam się w stronę walizki. Przetrzepałam ją kilkukrotnie w celu znalezienia sensownych ubrań na dziś. Stanęło na skórzanych spodniach i koszulce Deep Purple. Jak doping to doping. Czarne lity i ćwiekowana ramoneska sprawiły, że wyglądałam groźniej niż zwykle. Tym lepiej dla mnie.

Wsiadłam do samochodu i pojechałam pod scenę, na której miał się odbyć dzisiaj wielki koncert. Chester razem z chłopcami był tam od rana. Dyskutowali z dźwiękowcami i resztą personelu. Ja miałam dotrzeć dopiero na występ, ale uznałam, że w dobrym guście będzie pojawić się też na próbie.

Szłam pewnym krokiem w stronę moich przyjaciół. Puściłam oczko do Davida, który stał niczym słup soli. Ignorując to, zwróciłam się do Chesa.

- Jak im idzie? – Zapytałam z zaciekawieniem.

- Och, Alice. Jak dobrze, że już jesteś. – Wyznał mój współpracownik z uśmiechem. – Proszę, tutaj jest cały plan imprezy. Zaopiekuj się nimi, będę wieczorem.

Zanim zdążyłam coś powiedzieć, Chestera nie było już w zasięgu mojego wzroku. Stałam zdezorientowana przez dłuższą chwilę. Uważnie przejrzałam plan i odwróciłam się do zespołu. Patrzyli na mnie z rozbawieniem.

- Zaczęliście z nim robić cokolwiek? – Zapytałam najzupełniej poważnie. Zostałam jednak skwitowana śmiechem i wszystko było jasne.

Po półtorej godziny zdecydowaliśmy przerwać. Chłopcy wiedzieli, co mają robić, nie mogli przemęczać głosów przed wieczorem. O 17 mieliśmy przyjechać tu, żeby poustawiać nagłośnienie. Teraz zdecydowaliśmy pójść coś zjeść.

Tym razem padło na jakiegoś fast fooda. Kiedy chłopcy zajadali się tłustymi burgerami, ja z niechęcią patrzyłam na swoje krążki cebulowe. Po zjedzeniu niecałej połowy, odsunęłam koszyczek od siebie i zaczęłam sączyć colę, czekając aż Deep Purple zakończy swoje lunchowanie.

Wróciliśmy do hotelu. Jazda pięcioosobowym samochodem w sześć osób nie była zbyt komfortowa, szczególnie, że pięciu z nich to postawni mężczyźni, a drobna kobietka siedziała za kierownicą. Dużo rozmawialiśmy. Na przykład o feminizmie w Szwecji. Nie przypuszczałam, że mają na ten temat tyle do powiedzenia.

Na miejscu wszyscy rozeszli się do swoich pokoi. Ja również. Usiadłam na łóżku i zaczęłam przeglądać notatnik. Miałam tu też rzeczy Chestera. Trzeba było sporządzić kilka raportów i odesłać wszystko do gmachu wytwórni. John uznał, że nie ma potrzeby, żeby siedział tutaj z nami, bo w Los Angeles bardziej go potrzebują. Nie chciałam się sprzeczać, miałam już wystarczająco dużo zmartwień. Nie bałam się samodzielnej pracy, wręcz przeciwnie. Pobyt w Londynie nauczył mnie wielu dobrych rzeczy i chyba jeszcze nie chcę wracać.

Ktoś zapukał do drzwi. Zamknęłam notes i odłożyłam go na miejsce. Wydobyłam z siebie niemal bezdźwięczne „proszę”, jednak nie trzeba było powtarzać go po raz drugi. W moich drzwiach stanął David Coverdale.

- Nie przeszkadzam? – Zapytał niepewnie. Cały czas stał w progu.

- Oczywiście, że nie. Wejdź. – Zachęciłam. Lubię siedzieć sama, ale wtedy zbyt dużo myślę. Czasem trzeba z kimś porozmawiać.

Dave powolnym krokiem wszedł do mojego apartamentu. Zamknął za sobą drzwi i usiadł na moim łóżku.

- Czy coś się stało? – Byłam trochę zaniepokojona. To nie był ten sam David, co rano na próbie, na lunchu czy w samochodzie.

- Tak. – Odpowiedział cicho. – Jesteś piękna, wiesz? –Uśmiechnął się do mnie promiennie, wpatrywał się w moje oczy. Odwzajemniłam uśmiech, ale nie odpowiedziałam. Chciałam za wszelką cenę zmienić niewygodny temat.

- Stresujesz się przed występem? – Na twarzy mojego rozmówcy pojawił się zabawny grymas. Jego mina mówiła coś w stylu „Zepsułaś”.

- Zawsze się stresuję. Deep Purple stanowiło ważny rozdział w moim życiu. Nie powinienem do tego wracać, ale mam zbyt duży sentyment do chłopaków. To ekstra faceci. Zawsze mogą na mnie liczyć. – Nie powiedziałam tego głośno, ale cieszę się, że tak uważa.

- Czyli nie będzie reaktywacji Deep Purple? – Zapytałam bezmyślnie.

- Czuję się trochę jak na przesłuchaniu. – Odpowiedział z uśmiechem, ale kontynuował. – Uważam, że to raczej niemożliwe, ponieważ ja, Ian i Jon jesteśmy częścią Whitesnake, a Ritchie i Roger częścią Rainbow. Nie możemy psuć naszego aktualnego projektu dla tego, który już kiedyś z jakiegoś powodu się zepsuł.

Zamilkłam. Dave miał rację. Nie lubię zgadzać się z ludźmi. Obserwowałam mojego rozmówcę. Spojrzał na zegarek. Było parę minut przed 16.

- Będę się już zbierał. Miło się rozmawiało. – Przerwał. Chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zawahał się. Po chwili wznowił swoją wypowiedź. – Ach, pieprzyć to… Alice, chciałem Ci powiedzieć, że jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką znam i… no kurwa, kocham Cię, Mała.

Po tych słowach doznałam szoku. Patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę. Oczy wokalisty zaczęły przepełniać się smutkiem. Wreszcie wpił się w moje usta. Odwzajemniałam każdy pocałunek. Odsunął się, żeby popatrzeć mi w oczy. Wtuliłam się w jego tors. Po chwili szepnął.

- Muszę już iść. – Po tych słowach wstał z łóżka i opuścił mój apartament.

Rozłożyłam ręce i przeciągnęłam się. Wreszcie poczułam się przez kogoś doceniona. Jimmy w tym momencie dla mnie nie istniał. Liczył się tylko David Coverdale.

Leżałam tak przez dobrą godzinę. Potem musiałam wstać. Koncert zaczynał się o 18, ale nadal wątpiłam w zdolności przywódcze Chestera, tym bardziej, że nie wiedziałam czy tam dotrze. Poprawiłam makijaż i fryzurę. Na dole w recepcji zostawiłam informację o późnym powrocie, z prośbą o otworzenie nam drzwi do hotelu, kiedy już wrócimy.

Na parkingu stał mój piękny, czarny ford. Polubiłam ten samochód. Włożyłam kluczyk do stacyjki i odpaliłam ostrożnie.

Droga przebiegła bardzo spokojnie. AC/DC skutecznie umilało mi podróż. Lubiłam jeździć samochodem, a od hotelu do miejsca występu dzieliło mnie dobre 30minut drogi. Kiedy byłam już na miejscu, chłopców nie było na scenie. Czekali za kulisami.

Rozejrzałam się po backstage’u. Dorwałam jakiegoś Azjatę, który wskazał mi drogę do garderoby Deep Purple. Był trochę zaskoczony, ponieważ nie byłam pierwszą osobą, która o to pytała. Najwyraźniej Ches postanowił przyjechać to przede mną. W międzyczasie spotkałam Malcolma Younga, który wyściskał mnie serdecznie. Obiecałam zadzwonić w wolnej chwili. Teraz musiałam zobaczyć się z chłopcami.

Nareszcie znalazłam drzwi z plakietką „DEEP PURPLE, no journalists!”. Zapukałam, ale nikt nie odpowiadał. Po chwili zdecydowałam się nacisnąć klamkę. W środku nie było już nikogo. Były za to otwarte drzwi po przeciwnej stronie, które prowadziły na jakąś otwartą przestrzeń. Przeszłam przez nie. Znajdował się tam ogromny karnisz, z masywnymi zasłonami, za którymi była scena. Usłyszałam głos Davida

- A ten kawałek dedykuję mojej wspaniałej dziewczynie Alice, która gdzieś tutaj jest i mam nadzieję, że mnie słyszy. Kocham Cię, Mała. – Wychrypiał blondyn i zaczęła grać muzyka.

----------------------------------

Sporo myślałam przyszłości bloga i mam do Was pytanie. Chcielibyście, żeby to opowiadanie stało się jak to mówią „tasiemcem” czy może zakończyło w odpowiednim momencie. Wtedy zapewne rozpoczęłabym pracę nad kolejnym projektem. Przemyślcie sprawę i dajcie znać :)